De wereld is nu reeds vier maanden in de ban van een pandemie met ongeziene gevolgen. De maatregelen die overheden nemen om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan, grijpen drastisch in op onze levenswijze en zetten onze economie onder zware druk. Elke dode is te betreuren, en is er één teveel, maar dankzij onze robuuste gezondheidszorg is -voorlopig- veel erger voorkomen. En een goede sociale bescherming heeft tegelijk gezorgd voor een economisch vangnet voor hen die het nodig hebben. Het zijn twee pijlers waar ons maatschappijmodel op gestoeld is. Dat is er niet zomaar gekomen, dat is beetje bij beetje bevochten, daar is bijna een eeuw sociale strijd voor gevoerd. Deze crisis toont aan dat de landen met een goed uitgebouwde gezondheidszorg en een goede sociale zekerheid de schok het beste kunnen opvangen. De laatste decennia zijn die verworvenheden echter onder (neo-)liberale druk meer en meer in vraag gesteld en afgebouwd. Daardoor weegt deze coronacrisis voor sommigen veel zwaarder dan voor anderen. Het vangnet vertoont gaten: de inkomensongelijkheid is de laatste decennia toegenomen, bepaalde groepen krijgen moeilijker toegang tot een goede gezondheidszorg. De strijd tegen armoede in al zijn vormen, voor een goede gezondheidszorg en voor een rechtvaardige fiscaliteit zijn en blijven  speerpunten voor Groen. Doordat het nieuws voortdurend beheerst wordt door dagelijkse updates van besmettingen, overlijdens, ziekenhuisopnames, door exitstrategiën en mondmaskerperikelen, zouden we haast vergeten dat het klimaat intussen niet is gestopt met veranderen, dat de biodiversiteit in schrikbarend tempo blijft dalen, dat ecosystemen onder druk staan en verdwijnen. Het ene hangt helaas samen met het andere: wetenschappers voeren meer en meer aan dat er een verband is tussen virusuitbraken zoals Covid 19 en verstoring van habitats en menselijke druk op de natuur. Erger nog: het is een kwestie van tijd voor de volgende uitbraak zich manifesteert. De coronacrisis geeft extra munitie om de strijd tegen de opwarming van de aarde, tegen het verlies aan biodiversiteit, tegen de vernietiging van natuur hoog op de agenda te houden. Precies de nagel waar Groen op blijft hameren. Gelukkig heeft de coronacrisis ook zijn goede kanten: tijdens de lockdown kelderde niet alleen het vliegverkeer, maar ook het autogebruik. Het fietsverkeer nam spectaculair toe. Mensen zien het als een goede manier om zich ook tijdens een lockdown vlot en veilig – dus ook met voldoende afstand – te verplaatsen en tegelijk ook in beweging te zijn. Het deed ons -niet voor het eerst- vaststellen hoeveel ruimte we laten innemen door koning auto. Het zette stadsbesturen ertoe aan om -voorlopig tijdelijk, maar misschien wel blijvend- die ruimte gedeeltelijk terug te geven aan fietsers en voetgangers. En niet toevallig zijn het de stadsbesturen waar Groen mee bestuurt die hierin het voortouw nemen.